Bory Tucholskie - dzień 5 - 1.05: kierunek Bałtyk

wczoraj kajaki, dziś kolejne urozmaicenie - Bałtyk. No bo przecież od tych pionowych kresek w lesie w głowie się kręci. Jak to Pani powiedziała - dziś liczy się cel. Nie ma i nie było kadrów, czysta relacja z "jazdy na czas". Rano dyscyplina - przed śniadaniem rowery pakujemy na auto, sami jesteśmy już spakowani, jemy i jedziemy. Podjeżdżamy godzinę z Tlenia do Tczewa, A1 zatłoczona. Niczym połowa Łodzi i Warszawy ruszyła nad morze. Ilu będzie wracało dziś, a ilu w niedzielę? Stamtąd ruszamy rowerami na północ. WTR - kolejny raz, niebywale się cieszę. Fanem Bałtyku nie jestem. Pani chciała, mój rower chciał, bo nie był jeszcze - jedziemy. Tczew - dramat, beznadzieja miasta i ludzi, bieda, smutek... Miasto bez przyszłości. Tuż przy Wiśle jedyny ładny kawałek z nowymi domami, zadbaną kamienicą... reszta - nic. Wjeżdżamy na wał, zaczyna się asfaltem, mam nadzieję, że tak będzie do morza. Nic z tego. Po kilku kilometrach jest wybór - zjeżdżasz na dół na betonowe płyty albo trawą. Jedziemy trawą. Droga jest pusta, pięknie się jedzie, słońce grzeje. Przed Kiezmarkiem zaczyna się asfalt i ciągnie się nim już na północ. W pewnym momencie na horyzoncie robi się szpara, to chyba morze? nie może, ale na pewno. Fajnie, zbliżamy się. Na całej trasie mamy tylko 2 mosty, wiadomo, świadoma strategia w razie wiadomo czego. Ale przed ujściem przez Wisłę jest przeprawa przez rzekę, taki mini prom. Kursuje co pół godziny, wsiadamy, płacimy, jedziemy. Później w stronę Jantaru. Ładna droga rowerowa lasem, tłumy. Jantar... cóż, znowu mam krytykować? tłumy na plaży, auta upakowane niemal wszędzie. W pewnym wjeździe w stronę plaży siedzi gość na leżaczku, na plakacie widnieje "35zł za cały dzień" i co niektórzy zawracają. Zapachu morza nie czuć, zagłuszony jest smrodem oleju, w którym kąpią się wszelakie rybki. Ostatnio razem z Panią nad morzem byliśmy w Łebie, chyba to był rok 2005. Po blisko 20 latach nic się nie zmieniło. Parkingów mało, chodniki autentycznie pamiętają jeszcze lata 80te, takich betonowych kostek już dawno nie widziałem, drogi dziurawe... no i te tysiące na plaży. Otyłość jest epidemią, trochę się rozejrzałem. To jest problem nie tylko u nas. Zrobiliśmy sobie zdjęcia, posiedzieliśmy na piasku, pośmialiśmy się, powspominaliśmy tasmańskie Strahan i uciekliśmy. Byliśmy, cieszę się z tej trasy. Droga powrotna wiedzie wałem ale po drugiej stronie Wisły. Bardzo przyjemnie się jedzie asfaltem. Najgorszym punktem dzisiejszej trasy to dwie wioski - Drewnica i Żuławki. Przypominają mi najgorsze co w Polsce i najsmutniejsze - bieda, alkohol, ruina. Jest nieprzyjemnie. Jedziemy drogą w stronę mostu na S7. Bez pobocza, z krawężnikiem, z szybko jadącymi samochodami. Kręcę i modlę się, byle do mostu. Później oznakowanie szwankuje, prowadzimy rowery wąskim poboczem przez cały most... Przeszliśmy. Wały, powrót do Tczewa, objeżdżamy rynek. Sprawdza mi się taki wskaźnik "zamożnosci" miasta - liczba lokali do wynajęcia na rynku. Jak jest ich wiele, wiadomo, jest marnie w mieście. W Tczewie jest ich ogromna liczba. Wchodzimy do wielkiego ceglanego kościoła Podwyższenia Krzyża. Oaza. Zimno w środku, a dalej - kilka osób pogrążonych na modlitwie w ciemnościach kościoła. Nagle robi się ciepło. Niezwykła atmosfera. Wychodząc wchodzą młodzi ludzie, dorośli mówią do swoich dzieci - wchodź na chwilę, przeżegnaj się i szybko wychodź... no i wyszli. Tczew. Wracając autem słuchamy reportażu w Trójce i tym, jak stare radio, którego już nie ma, upadało. Świetny reportaż "To nie jest historia o piosence". Coraz bardziej uwielbiam Tleń, w zestawieniu z Jantarem i Tczewem - jawi się jak oaza spokoju, normalności i cudowności. Co za dzień!