17. września.
Czyli kolejna męka. Tak tak, tutejsze góry nie wybaczają. Śpimy w Gjirokaster u gościa, który na imię ma Maradona. Zapytałem, czy to jego przezwisko, czy prawdziwe imię. Mówi, że prawdziwe. Wczoraj spojrzeliśmy na prognozę pogody, w sobotę i niedzielę ma padać, to oznacza, że dziś ma być dobra pogoda. Pani mówi, to zrobimy Lalucit. Hmmm no w sumie czemu nie? Maradona do śniadania zaprosił na ósmą. Trzeba przyznać, że nie ma wstydu. Albański standard - coś w stylu racuchów, owoce, jajka, dżem, wybitnie dobry biały ser. Czego trzeba więcej? No aby nie było to w wielkościach głodowych, a nie jest. Po śniadaniu Maradona mówi swoim łamanym angielskim - „I memory you, if maybe problem, call me, I memory you”. Zrozumiałem. Jedziemy wspaniałą drogą asfaltową do wioski Saraqinisht, otacza nas niezwykła kolekcja barw - czarne wypalone trawy i drzewa, na niektórych drzewach ostaly się liście żółte, zielone i czerwone, błękit nieba i żółte góry. Co za kompozycja. Wciąż nie rozumiem (i pewnie nie zrozumiem) co ludzie widzą w centrum Gjirokaster, gdy kilkanaście kilometrów obok są takie perełki. Jest upalnie, po 9 ruszamy. Przed nami podejście pod monastyr, a później… 800 metrów w pionie z 1200 na 2000, dosłownie - ściana. Pusto, cicho, pięknie. Do monastyru mamy jakieś półtorej godziny, ale ale myślałem, że to jakiś murowany kościół. Z tego co widzimy, to jaskinia i w niej zrobiony jest kościół. Patrzymy na nasze zmęczenie i decydujemy się tam nie podchodzić. To co najmniej pół godziny, a przed nami, no właśnie - ściana i to płaczu. Gdzieś zgubiliśmy ścieżkę, trochę nam zajęło znalezienie „szlaku”. Wpadam na pomysł, by podzielić to podejście na mniejsze odcinki, takie zboczenie zawodowe. Mając 7 litrów wody - a tu nosimy butlę słodkiego napoju, by nie upijać się tylko wodą, działamy tak - co 200 metrów przewyższenia robimy postój, pijemy, idziemy kolejne 200 metrów. Chyba o tym jeszcze nie pisałem - używam appki mapy.cz, ich map topograficznych na bazie openstreetmap, bez tego nie przejdziesz tutejszych gór. System nawadniania działa. Jest piekielnie ciężko, na szczęście i dziś Opatrzność nas wspiera, nadeszły chmury, na tyle gęste, że zrobiło się rześko. Upał minął, bo gdyby przyjrzało słońce na ścianie, to byłoby z nami krucho. Upały tutaj o tej porze roku są nie do zniesienia, strumieni brak, a dzień jest jeszcze na tyle długi (o 19 jest już ciemno), że można dłuższe trasy przejść. Patrzę na mapę, teraz, w domu. 49% nachylenia. Kosmos. Od 1800 metrów skręcam na prawo coraz bardziej trawersując, ścieżki i tak nie widać. Jest trawa, kamienie i nachylenie. Po około 5 godzinach wchodzimy na szczyt, widok - wspaniały. Patrzę na grzbiet z Dhembelitem, który zaszedł mi za skórę i kosztował wiele wysiłku. Oczywiście jesteśmy sami, przez cały dzień mignął nam dosłownie jeden pasterz. Siedzimy na szczycie z pół godziny, video whats app do Rodziców, niech popatrzą sobie na góry na żywo. W plecaku przemyciłem butelkę Coli i jeden z dwóch hitów dnia - puszkę Schweps bitter lemon. Po takim podejściu smakuje cudownie, a smak zostaje w ustach na długo. Nie mogę nacieszyć się widokiem, jest cudowny. Do tego rześki wiatr. Wiemy już, że nie pójdziemy na Maja Drites. Nie warto. Przyjemność kosztuje, choć zapłaciłbym, jednak widoki i doznania będą podobne jak dziś. Mam wrażenie, że mocno eksploatujemy nasze organizmy, nie dając im dostatecznie dużo czasu na regenerację. Dwa tygodnie, przestałem liczyć, ale siedem szczytów, każdy w upale i wymagający. Pora nieco odpocząć. Góry i widoki w południowej Albanii są ładne, ale monotonne. Wiem, co mówię. Żal zatem odchodzić ze szczytu, który tyle nas kosztował, szczególnie ten rejon jest wyjątkowy - pasma górskie między Permet a Gjiro. Puste, trudne, ale piękne. Gdybym miał tu jeszcze przyjechać - na co się nie zanosi, ale gdyby - pokusiłbym się o wejście na Maja Poliçanit. Trzydniowa komfortowa trasa, warto rozważyć. Po 15-tej zaczynamy zejście, Pani narzuca tempo. Upał wraca, na szczęście wiem, że potrwa on do 16, później słońce szybko zmierza ku zachodowi. Niemniej i tak jest upał. Jak ja bym chciał wskoczyć w jakiś strumyk się umyć i schłodzić… możesz pomarzyć. Mamy solidny zapas wody, cała butelka 1,5 litrowa jest nietknięta. Po 17-tej jesteśmy przy aucie skonani. Oczywiście nauczeni doświadczeniem i swoją głupotą sprzed lat - w bagażniku mamy swój barek, napojów pod dostatkiem. Na przedmieściach Gjiro w promieniu 50 metrów załatwiamy co trzeba - zakupy w Spar, obiad, wyśmienite nektarynki i kawa, która jest drugim hitem dnia. Do hotelu wracamy po ciemku, nie chcieliśmy tego robić i nie warto. W centrum na ulicach za kierownicą jest wielu oszołomów, którzy potrafią na pełnym gazie wjechać na rondo… ufff. Cudowny dzień, piękna i przedostatnia góra na naszej ekspedycji. Czas na odpoczynek i sesje fotograficzne. 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz