Europejska Australia - Austria - dzień 8 18.09: Ennskraxn 2410m n.p.m.

Ostatni pełny dzień w Austrii. Podjeżdżamy 5 minut do Kleinarl i stamtąd ruszamy na Ennskraxn, o której istnieniu w Polsce nie wiedziałem. Dostrzegłem tę górę przedwczoraj w trakcie spaceru wokół JagerSee, postanowiliśmy na nią wejść. Dziś od rana mgła. Początek trasy nudny. Las, lekki wiatr, wieje, mokro. Jednak od chaty Stainkaralm robi się pogoda. Na przełęczy ponad chatą już rozciągają się widoki z Windischkopf i naszym celem na prawej stronie. Nie ma co ukrywać, ładnie tu. Szybko nam czas leci, mijamy jeziorko lub raczej bajorko Blauer See. Obok niego na drzewie wisi tabliczka - trasa tylko dla wspinaczy. Hmmm co to może oznaczać? Przekonujemy się jakieś pół godziny na wysokości ponad 2000 metrów. Tu kije się zostawia i na czworakach przytulonym do skały wspina się w górę. Przed nami 4 osoby. Generalnie, w tej części Alp - pustki. Jak przyjemnie się chodzi o pustych górach. Już zapomniałem jak to. Z tej czwórki jedna pani się wycofała, przerażona wspinaczką. Zamieniliśmy kilka słów, puściła nas dalej, a sama zeszła. Pani przodem. Filmuję jak wisi na skale nad przepaścią i szuka, gdzie tu zrobić kolejny ruch. Przyznaję, nie wytrzymałem. Przestałem filmować, nie mogłem na to patrzeć ze strachu. Co ciekawe, minutę później sam tam wisiałem i czułem się bardzo komfortowo. Generalnie, bardzo lubię takie trasy, kiedy przytulam się do skał. Od 2000 metrów jest trudniej na skałach, później sukcesywnie ścieżka robi się nieco szersza, niż paznokieć. Martwiliśmy się, jak tu zejść, jednak okazało się, że zejście nie było takie złe. Szczyt. A na nim 3 osoby, duży krzyż i mnóstwo wolnego miejsca. Jaki to komfort być w pustych górach i widzieć, ile osób jest przed nami. Trzeci dwutysięcznik zdobyty w tydzień. Całkiem dobre tempo. Te trzy szczyty w pełni rekompensują mi tylko jeden pobyt w Tatrach, które niestety bledną przy Alpach, co wydaje się oczywiste. Na szczycie Austriaczka proponuje nam zdjęcie przy krzyżu, bo ładne widoki. W oddali bryluje Höchkonig, na którym byliśmy kilka dni temu. Jest fantastycznie. Trasa ma wszystko, czego trzeba, jest pogoda, emocje i dobra wspinaczka. Na szczycie spędzamy jakieś pół godziny i schodzimy. Jak już pisałem, nie sprawia nam to problemów. W chacie zamawiam mleko od krowy, kapitalne. W samej chacie jest iście swojsko. Nie przypomina ona naszego schroniska. Po wejściu wchodzi się do sporej kuchni, gdzie urzęduje właścicielka. Pytam o mleko od krowy, ona mi mówi, że ma nie od krowy, ale z lodówki, ale generalnie jest od krowy. Podawane w kuflu po piwie. Smakuje wybornie. Schodzimy drogą przygotowując się do naszej prelekcji o Rwandzie i Ugandzie. Wspaniały dzień, piękny szlak. W Kleinarl jemy obiad, robimy drobne zakupy. W domu pakujemy się i wieczorem oglądamy US Open.