Return to Kaczawa - dzień 3 - Bystrzyca - Przeździedza - Wleń

że gdzie? tam, gdzie nikt nie zagląda. Dawno temu czytałem o dolinie Bobru, że super na rower, itd. Leżało w poczekalni, aż się doleżało. Nogi bolą po sobocie, jemy śniadanie, pakujemy się i ruszamy. Po 9 rano jesteśmy na polnej drodze na północ od Bystrzycy. Mija nas starszy pan, idzie pod laską przed siebie. Ruszamy za nim. On siada na ławeczce przy swoim polu, plecami do drogi i patrzy w dal. Podchodzę, pytam donośnym głosem, czy mogę zrobić zdjęcia. Zgadza się. Zaczynam rozmowę, że ładnie, że ładne pole. Pytam, czy zwierzyna nie niszczy. Niszczy! Dziki zryły pole kilka dni temu. Robię zdjęcia. Lubię takie chwile, niezwykłe momenty ze zwykłymi (a może nie?) ludźmi, których Opatrzość stawia mi na drodze. Piękna trasa na północ do Przyździedzy. Widok na ośnieżone Karkonosze - Śnieżka, Śnieżne Kotły, dziś faktycznie są zaśnieżone. Pola rzpeaku, ładne, a wśród nich drzewo z drabiną. Sami, nikogo wokoło. Odpoczywamy pełną gębą. Zanim zbliżymy się do Bobru, odpoczywamy w zarośniętej siłowni pod chmurką. Algieria mnie bierze, tak mówił mój Dziadek. Sam Bóbr, ładny, leniwy, aż się chce kajaki. Okolica szału nie robi. Tuż przed Wleniem dochodzimy do ogromnych pól, znowu ta żółć. Siadamy w polu na trawie, idę w krzaki z aparatem. Podchodzi lokals, mężczyzna po 60-tce, z pieskiem, bez maseczki, bo po co. I się rozgadał. We Wleniu niewiele się dzieje, młodzi uciekają, kilka sklepów, brak perspektyw. Kiedyś była kolej, to się działo. Dziś nawet tego nie ma. Idziemy w stronę auta, dzwonię na WhatsApp do Rodziców pokazując im okolice. Ostatni kawałek drogi zmieniliśmy względem oryginalnego planu - idziemy zielonym Szlakiem Zamków Piastowskich. Ach... pięknie. Pola. Po prawej mamy żółty szlak i pola wokoło Tarczyna. Też wygląda kusząco, ale to następnym razem. Tak minął dzień, jaki dobry! Pogoda zaczyna się psuć, czuć deszcz. Dopadł nas na autostradzie. Po drodze, a jakże Kafo. Bez tego ani rusz. 

Wspaniały weekend, polska Nowa Zelandia. Genialne miejsca, klimat, czuję się, jak u siebie i już tęsknię do następnego razu. Aż tak bardzo, że jestem w stanie kilka wypadów w Tatry poświęcić, aby wracać na Kaczawę. Co to znaczy?