Kaczawa II - dzień 2 - Rząśnik - Bystrzyca - Wleń

wstaliśmy około 7.30, spałem jako-tako, po Japońsku. Śniadanie i jedziemy za Rząśnik. Parkujemy w polu. Na początku idziemy razem, przeraźliwie zimno. Idziemy polem w stronę Bystrzycy. Po godzinie się rozdzielamy. Rodzice idą wolniej do wsi, my dalej. W Bystrzycy odnajdujemy przy ścieżce kościół MB z Lourdes, XVII wiek. Warto! Rodzice mieli więcej szczęścia i weszli do środka. Bystrzyca ma jeszcze jedną perełkę, 800-letni cis, ale tam nie doszliśmy. Obok kościoła jest stary cmentarz, Rodzice go odkryli, nie ma go na mapach. Później idziemy zielonym do Wlenia. Nie byliśmy w downtown, ale kusi. Lubię bardzo takie sudecki miasteczka. Stamtąd żółtym do góry do Tarczyna. Tydzień temu widząc polany coś mi mówiło - idź tam... No i poszliśmy. Hit! Perła! Kapitalne miejsce, co tu dużo gadać. Osada, malutka osada solidnie odseparowana od cywilizacji, parę starych ładnych domów. Takich, że od razu chciałoby się kupić chatę. Cudowne miejsce. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że w tym samym dniu tam wrócę... Na końcu wioski jest duża polana, tam siadamy. Ja wyciągam swój wehikuł do makro i szukam robali. Podbiega do nas pies z pobliskiej agroturystyki... Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że kilka godzin później tam będę. Ale po kolei. Idziemy żółtym na wschód skrajem lasu i przez polany. Piękny teren. Później już z górki przez pola do auta. Tam czekają na nas Rodzice. 17km w nogach, około 15-tej godziny. Po co wracać do domu. Pada pomysł - jedźmy do Tarczyna posiedzieć na polanie. Czemu nie? Ha! Tarczyn po raz drugi. Siadamy na polanie wpatrzeni w panoramę Karkonoszy, które przed nami. Idziemy na spacer. Podchodzimy do agroturystyki - wpadam na pomysł - zapytam się, czy są wolne pokoje. Puk puk... nagle z góry spogląda na mnie wesoła twarz gospodarza. Prosi o rozmowę po angielsku. Po chodakach na ganku widzę, że z Holandii. Przepraszam, z Niederlandów. Zdradzają go specyficzne okularki, które pomarańczowi noszą. Wołam Rodziców. I tak w piątkę wchodzimy do niezwykłego świata. Pokazuje tam "apartamenty" urządzone w stylu wieku XIX. Mnóstwo starych przedmiotów, urządzone z gustem. Ucinamy dłuższą pogawędkę. Sugeruję, że klimat przypomina mi to, co doświadczyłem u południowo-afrykańskich farmerów. Ta rozmowa i interakcja pokazuje jaki dystans dzieli zagranicznych od naszych "gospodarzy". Niezwykle miły Niederlandczyk, z wielką ochotą i taktem opowiada o swoim życiu i pokojach, które wynajmuje. Wspaniałe przeżycie. Powrót, to już Świerzawa, jest tam taki salonik prasowy, klimat, jaki znam z młodości, mnóstwo gazet, zawsze to lubiłem. Lotto i paczka kart z piłkarzami, taka tradycja. Wieczór - muzyka (jak można było żyć bez spotify?), karty i dużo uśmiechu.