Rwanda/Uganda - dzień 18 - 25.11 - wzgórze Irembezi

Umówiliśmy się z Arnoldem na 8.30. Dzięki Dominikowi dzień wcześniej dowiedzieliśmy się, że dziś, w poniedziałek 25.11 ma wolne i może z nami iść na górę Irembezi. Pójście z lokalsem to zawsze dobry pomysł, można się sporo dowiedzieć o kraju i okolicy, a także łatwiej zyskać zgodę na robienie zdjęć. Recepcjonistka zadzwoniła po Arnolda, bo ten się spóźnił. Coś na początku nie chciało mu się iść, bo zagadywał o boda boda, czyli motorkach, które za parę złotych jeżdżą po okolicy. Zaraz potem zadzwonił po kumpla, który przyjechał boda boda właśnie i szliśmy w czwórkę. Pogoda dopisywała, było ciepło i pochmurnie. Choć nawet w taką pogodę idzie się trudniej niż w Europie, wszak to okolice równika i inny klimat. Mijamy chatki, spotykamy ludzi pracujących na polu, plewiących, sadzących lub po prostu przechadzających się po okolicy. Niektórzy z nich są do przesady mili. Jeden człowiek zaprosił nas na swoją posiadłość, by pokazać króliki. Inny, by pokazać swój dom i koniecznie się z nami sfotografować. Byli też tacy, którzy na zdjęcia się nie godzili. Był też ewangelista, który dokądś zmierzał trzymając w ręku skórzaną torbę. W tych małych, ukrytych między plantacjami bananów, mieszczą się sklepiki, gdzie można kupić przeróżne rzeczy. My kupiliśmy coś słodkiego do picia, chłopaki lokalny bimber w małej plastikowej buteleczce. Wypili go do połowy chlapiąc po łyku co jakieś 200, może 300 metrów. Później. Radością butelkę wyrzucił w pole. Pytam, dlaczego śmiecisz, czy Ci to nie przeszkadza? Arnold pozostawał bez wzruszenia. W Rwandzie to nie do pomyślenia. Niezwykle wejście na górę. Spotkaliśmy naprawdę całe mnóstwo niesamowicie przychylnych i życzliwych ludzi. W dużej mierze jest to sprawa naszych „przewodników”. Wierzę, że gdybyśmy pojawili się tam sami, ludzie patrzeliby na nas ze zdziwieniem i dystansem. A tak, poznaliśmy prawdziwą Ugandę, tam, gdzie nikt nie zagląda. Ugandę biedną, prostą, ale uśmiechniętą i życzliwą. Tak rozmawiając drugi raz pojawił się temat kanibalizmu w Kongo, tak po prostu. Ludzie o tym mówią, i to w czasie teraźniejszym.

Arnold jest pracownikiem obsługi małego hotelu, w którym się zatrzymaliśmy. Nie lubi swojej pracy, bo jak twierdzi - zarabia mało i pracuje dużo. O zarobki nie pytałem, a pracuje 6 dni w tygodniu po 12 godzin, robiąc to, co trzeba dla dobra gości. Podpatrując nieco tę pracę, nie jest tak źle - sporo wolnego czasu, posiłki, dobre warunki pracy. Da się żyć. Irembezi - małe wzgórze, jakich tu wiele. Za to malownicze i- co chyba najważniejsze - upatrzone przez nas tu w Ugandzie. Znajdowanie i późniejsze zdobywanie takich miejsc to cudowne przeżycie. Sam szczyt jest do połowy zalesiony, roztacza się z niego ładny widok na okoliczne pola i wzgórza. Chłopaki po bimbrze padli na szczycie. Ja sam czułem się nieco zmęczony, trasa zajęła nam jakieś 3 godziny. Było coraz cieplej. Zejście zrobiliśmy inną ścieżką. Chłopaki cisnęli do trading center. Arnold kupił nam dwie butelki słodkich napojów, zaś dla siebie kawę z alkoholem. Kolejny wymysł lokalsów. Szybko wypili buteleczkę i strasznie marudzili. Około 13-tej zaczęło grzmieć. Przyspieszyliśmy kroku. Odwiedziliśmy jeszcze dużą plantację bananów, lokalna pani krawiec zgodziła się na zdjęcie i przyspieszyliśmy do hotelu. Jako zapłatę chcieli lunch, dostali więcej, bo naprawdę pokazali nam kawałek tutejszego świata.

W hotelowym pokoju - gorąca kąpiel, lektura książek - skończyłem Tajemniczy Manuskrypt Enrique Jovena, na obiad koza i wołowina. Jutro laba, ale taka w naszym wykonaniu - idziemy do Ishaki.