Rwanda/Uganda - dzień 16 - 23.11 - Queen Elizabeth z innej strony

W zasadzie wydarzyły się 3 rzeczy:
• Game drive po północno-wschodniej części Queen Elizabeth
• Wioska rybacka Kisenyi
• Kyambura Gorge walk
O pierwszym punkcie zasadniczo nie ma co pisać. Zawiedziony jestem safari w tym parku. Fakt, nasz kierowca i przewodnik był beznadziejny, musiałem mu mówić, aby wolniej jeździł po parku, bo nie da się przy prędkości 30km/h czegoś wytropić poza słoniem, którego widać na kilometr. W pewnym momencie dostrzegłem coś w trawie, dwa ciemne przecinki. Nagle… one się przemieściły. To kot! Wołam do kierowcy, by się zatrzymał. Zwierze się przemieszcza. Zrobiłem tylko jedno zdjęcie i włączyłem filmowanie. Kot szedł ku nam w wysokiej trawie, po czym zniknął. To był kot. Szkoda, że nie widzieliśmy go bliżej i dokładniej. To nie zoo. Tym samym uznaliśmy, że wielką piątkę mamy zobaczoną. Poza tym momentem nic godnego uwagi na safari się nie pojawiło. Zawiedziony jestem i myślę sobie, że safari, nie park, są przereklamowane. Oczywiście gwarancji nikt nie da, ale na ponad 200km przejechanych widzieliśmy stosunkowo bardzo mało zwierzyny, a pogoda była wyśmienita - pochmurno, umiarkowanie ciepło i deszcz.

Docieramy do rybackiej wioski Kisenyi, chcemy poobserwować życie lokalnej społeczności, która żyje z rybołówstwa. Wcześniej podjeżdżamy do małego parkingu, gdzie zna kupić różne pamiątki, w moim rozumieniu - nic nie przydatną tandetę. Wyrób lokalny? Może niektóre towary, ale śmieszy metka na kolorowych ręcznikach, która mówi, że są zrobione w Nigerii. Jedziemy dalej, do wioski. Biedne zabudowania, bród, po nagu biegające dzieci proszące o pieniądze lub cukierki. Podobny widok jak we wiosce Ntoroko. Dojeżdżamy do brzegu. Odskoczyła mnie gromada dzieci, usilnie macają mój aparat chcąc zobaczyć co się wydarzy, jak dotkną jakiś przycisk. Idziemy w stronę Łodzi. Jeden z młodych rybaków woła:
- Give me money - co mi się nie spodobało
- Za co? - odpowiadam
- Do życia
- Nie jestem ATM. Kocham pieniądze tak samo, jak ty - odpowiadam życząc miłego dnia.
Problem dawania pieniędzy, czy innych rzeczy może wzbudzać mieszane opinie, szczególnie wśród Europejczyków. Ja podążam za radami, których udzielono mi w RPA, Rwandzie i tu, w Ugandzie. Żadnego dawania pieniędzy lub słodyczy. Dasz jednemu, a co z resztą? Jest ważniejszy aspekt, dawanie za nic uczy nieróbstwa i lenistwa. Bo po co iść do pracy czy szkoły, jak wystarczy wyciągnąć rękę i się ma. Pozostali mieszkańcy są niezwykle mili. Pozują do zdjęć, pokazują swoje rybackie trofea. Na koniec obchodu idziemy do lokalnego sklepiku z pamiątkami, którego właścicielka podeszła do naszego auta po naszym przyjeździe i niezwykle skromnym i cichym głosem zaprosiła nas do siebie.

Tak, to by było tytułem wstępu. Dzień zaczął się właśnie teraz. Kot? a może gepard? Wielkie mi tam. Jedziemy do punktu informacyjnego UWA, kupujemy wejście na Kyambura Gorge, znany także jako Chimanse Tracking. Tak się złożyło, że w chatce obok jest restauracja. Może to za mocne słowo, ale powiedzmy, że dają jeść. Siedzi kilka osób, pytam o menu.
- Nie ma, ale ja Ci powiem co mamy - odpowiada młoda dziewczyna, która robi najwyraźniej za kelnerkę.
- Jest koza, ryż, fasola, matoke - odpowiada. Biorę.
Jedzenie przychodzi błyskawicznie. Koza pachnie kozą, niczym wieprzowina - świnią, na Tasmanii kilka lat temu. Próbuję. Matoke, czyli papka z zielonych bananów jest mdłe. Ale polana fasolą… rewelacja. Zjadamy ten lokalny lunch i jedziemy do Fig Tree…?? Sprawdzić. Punktu startowego trasy Kyambura Gorge. Z głównej drogi trzeba skręcić i wąską szutrową drogą przejechać jakieś 2 km. Po obu stronach dróżki wysoka trawa. Naprzeciw nam jadą 3 samochody, za nami jeden. Kto komu ustąpi? Nasz driver słabo sobie radzi. Wjechał w trawę, tamci przejechali, a my nie możemy wyjechać. Przychodzi koleś z auta za nami, coś tam pogadali, siada za kierownicą. Wdepnął gaz jak na chłopa przystało… auto ruszyło z kopyta. Dojechaliśmy do punktu startowego. Jest 13.15, za 15 minut ma zacząć się odprawa, a o 14 - walk. Wychodzę z auta… kątem oka już widzę… to, co widziałem w internecie, ale nie było napisane skąd to ujęcie. Ta szczelina w ziemi, ten wąwóz. Nieziemski widok. Powala.

Pada deszcz, momentami ulewnie. Jesteśmy sami spośród turystów. Przewodnik i parę osób obsługi krząta się po okolicy. Chcemy już iść! Pani za ladą informuje, że najpierw musimy zjechać autem.
- Po co? Dziwię się. Nie lepiej zejść? - pytam
- Będziesz szedł. Ale najpierw trzeba zjechać. Podążasz za planem… - dała mi wykład jak jakiemuś juniorowi. Ponadto każe czekać, pokazując na niebo, że pada. Czekamy.

Nagle pojawia się auto, Land Cruiser, za kierownicą czarnoskóra kobieta, wychodzi dwóch białych. Małżeństwo z Holandii. Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że bez nich nasze przejście by w ogóle się nie odbyło, albo byłoby z nami krucho… Szybko nawiązujemy ze sobą kontakt, w końcu jesteśmy jednymi białymi na tym terenie. Wciąż czekamy na koniec deszczu. Przewodnikiem będzie dziś Bernard, który co chwila opróżnia swoje kalosze. Poganiam go nieco, a ten odpowiada: jak chcecie iść, to Wasza sprawa, ale pada i nie możecie kierować do góry obiektywów, bo deszcze zaleje Wam obiektywy. Hm… dziwny ten gość. Po chwili dodaje:Ponieważ pada, ma sens, by zjechał tylko jeden samochód, droga nie będzie tak uszkodzona. No i oto chodzi! Są dwa auta, nasz busik i Land Cruiser z normalnym kierowcą. Ktoś zasugerował, by to była właśnie toyota, Holendrzy się zgodzili, zatem jedziemy ich autem. Kocham ten samochód, jest jak amfibia. Mimo deszczu i głębokich kałuż pokonuje je bez problemu, a kobieta, która nim kieruje nie okazuje żadnego stresu. Docieramy do początku walku. Schodzimy stromą śliską i wąską ścieżką. Bernard uprzedził nas, że musimy trzymać się blisko siebie i mówić, jak ktoś chce zrobić zdjęcie. Schodząc na dno wąwozu czuję się jakbym wchodził do innego nieznanego świata. Mimo piękna Nowej Zelandii i dzikości Sumatry i wszystkich innych miejsc, które do tej pory udało mi się zobaczyć, dno wąwozu Kyambura jest inne. Rzeka przybiera na sile zalewając wąską ścieżkę. Wchodzimy na most, wypatrujemy małpy, gdy w rzece słychać hipopotamy. Nie jest to dla nich wymarzony moment, gdy całe zanurzone są w wodzie. Lubią, jak cześć ciała się wynurza z wody. Ale co zrobić, jak ulewnie pada. Idziemy dalej w głąb lasu. Mam teleobiektyw, a zmiana obiektywu tu w tych warunkach nie ma sensu. Prastare drzewa fotografuję telefonem. Lepsze to, niż nic. W pewnym momencie Bernard dostrzega słonia w drzewach. W jednej ręce trzyma strzelbę, drugą pokazuje jak iść i dokąd, by mieć dobry widok na zwierze. Słonie są kilka metrów od nas. Po cichu tłumaczy, że jak mają drogę ucieczki, nie zaatakują nas. Poza tym jesteśmy grupą i boją się nas. Słonie połykają małe drzewa w kilku kęsach. Dostrzegły nas i po chwili uciekły w las. Idąc wzdłuż rzeki widzimy hipopotama. Znowu - oko w oko. Kilka metrów od nas. To zwierze zabija najwięcej ludzi. Jeden się wynurza, za nim dwa pozostałe. Niezwykle doznania. Tam na dole, podczas gdy reszta świata u góry. Niestety wody przybywa. Dalsza droga jest nie do przejścia, wszystko zalane. Cofając się woda sięga w niektórych miejscach po kolana. Powoli ewakuujemy się. W pewnym momencie Bernard dostrzega kolejnego słonia i pozwala się zbliżyć do niego jeszcze bliżej, niż poprzednio. Pstrykam zdjęcia, po czym zaczynam nagrywać film. Widzę, jak olbrzymie cielsko przechodzi obok mnie oddalone o kilka metrów. Nagle się zatrzymuje, odwraca w moją stronę… zamarłem. Stoi, patrzy, macha trąbą tak, jakby wyłapywało zapach. Nagle, dosłownie nagle, w przeciągu 2 sekund odwraca się ode mnie robi krok do przodu i ryczy w moją stronę. Zamarłem. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak się bałem. Słyszałem tylko głos przewodnika - rób zdjęcia, rób zdjęcia! Może wtedy, jak spotkaliśmy w Beskidzie niedźwiedzia. Bernard widząc co się dzieje, przygotował strzelbę do strzału. Jednak nie musiał jej użyć, słoń wycofał się.

To wszystko działo się w kilka sekund, jednak wrażenia pozostają na zawsze. Cudowne miejsce na ziemi. Wychodząc z wąwozu Bernard powiedział, że słoń rycząc mówi nam, że za blisko podeszliśmy i idzie po inne słonie, by mu pomogły.

Na górze wąwozu czeka Land Cruiser. Wody w wąskiej ścieżce jest jeszcze więcej. W pewnym momencie zaczęliśmy patrzeć, czy po przejechaniu kałuży woda nie wlała się przez drzwi. Pojawia się pytanie, za co ja płacę 100USD, jak nawet drogi szutrowej tu nie ma z prawdziwego znaczenia. Tak dzięki Holendrom dojechaliśmy na punkt startowy trasy i z niego się wydostaliśmy. Z naszym kierowcą i naszym busikiem, mimo 4WD - utknęlibyśmy tam. A to, przy chodzących słoniach i godzinie 17-tej nie wróżyłoby nic dobrego.

Na koniec jeszcze smutny akcent - docieramy do samochodu, żegnamy się z Holendrami dziękując im za pomoc. Odstawiam ich kije, bo wzięli drewniane z chatki. Czarnoskóra opiekunka tego miejsca woła:
- what are you doing with that? - wskazując na kije.
- small money for that! Prosząc o zapłatę za użycie drewnianych kijów.

To był ten dzień, wybitny, z przygodami, który pokazał nam maluteńki skrawek niesamowitej Ugandy. Wreszcie!