Morawy - dzień 2 - oj działo się - Veveri, Slavkov i Ołomuniec

spałem jak zabity, wymęczony łażenie po mieście i aż dziw, że żaden żywy trup mi się nie śnił. Zjechaliśmy z rana na dół na śniadanie. Pierwsza klasa, jak na 4 gwiazdki przystało. Jedziemy do centrum Brna, chcemy jeszcze po centrum pochodzić. Gdzie tu zaparkować? To nie lada wyzwanie, niedzielny poranek. Niemal wszystkie miejsca oznaczone są jako zarezerwowane dla mieszkańców. Znajdujemy parking miejski, podjeżdżamy, wciskamy przycisk, po chwili otwiera się brama, trzeba autem wjechać do windy, ta zawiezie auto gdzie trzeba. Pani nie chciała, gotówki brak, no cóż, nieco się sfrajerowaliśmy, ale co tam, nie ma tego złego. Więcej czasu na okoliczne wioski. Rzut oka na listę, jedziemy kilkanaście kilometrów na zachód - zamek Veveří. Na odludzi, za polami, za wzgórzami. Stajemy przy małym kościółku, później długa pusta alejka, a na jej końcu zamek gigant. Zamknięty w miesiącach jesiennych i zimowych dla zwiedzających. Robi wrażenie. Słońce mocno grzeje. Pierwsze wzmianki o zamku ponoć datowane są na XIII wiek. Musze przyznać, że Czechy robią na mnie wrażenie, jest czysto, schludnie, wszystko takie jakieś poukładane, no i coś na co ja zwracam uwagę, bo mnie drażni - brak reklam. Do tego Morawy jako malownicza kraina. Spędziliśmy przy zamku dobrą godzinę. Stąd udajemy się już w stronę Polski - do małego miasteczka Slavkov u Brna - nawet nie wiem, jak to przetłumaczyć. Duży zamek, który można zwiedzać, ale my sobie odpuszczamy. idziemy pochodzić po ogrodach, na których po części zrobiono pole golfowe. Niesamowity spokój bije z tego miejsca, takie połączenie najlepszych kawałków Pszczyny i Bielska Białej w miniaturze. Pałac, ogród, miasteczko - wszystko wychuchane do granic. Pięknie. Można odpocząć. Szukamy kolibki z kofolą, ale bez sukcesu. Ostatni przystanek, to Ołomuniec. Duże miasto, ale równie piękne. Odnowione kamienice. I to jak!? Rynek, robi wrażenie i znowu to uczucie, cisza i spokój. Około 14 przypomniało mi się, że mam sprawdzać maile, a tu bęc - muszę dzwonić, jest sprawa. Siadamy na kawie - słaba kawa, w przeciwieństwie do obiadów, bo te są wyśmienite. Znaleźliśmy gospodę z kaczką i czerwoną kapustą no i knedlikami. Fenomenalne. Tak mija nam dzień drugi naszej czeskiej przygody. Snujemy plany na kolejny długi weekend, czyli ten, który dziś 9.11 się zaczyna.

Wtedy jeszcze myślami byłem przy ważnej rozmowie zawodowej, którą odbyłem dzień później. Czas odpocząć i nacieszyć się tym wspaniałym czasem.