Ekspedycja Sumatra - dzień 18 (25.09) - wulkan Sibayak

Na śniadanie znowu to samo, już na ryż, jajka, makaron nie mogę patrzeć. Coś tam przekąsiliśmy i w drogę. Najpierw do sklepu, woda, coś do jedzenia (są Tim tamy), później zielonym busikiem do końca trasy. Idąc za radą pani w biurze podróży negocjujemy podwóz do skrzyżowania dróg, gdzie jedna z nich wiedzie do Sibolangit. Kierowca tłumaczy nawet dobrym angielskim, że ma inną robotę, ale poprosi przyjaciela. 100 tyś rupii - mówi. Oj nie, za drogo - odpowiadam, 50. Nie, 80. Jedziemy. I to była dobra decyzja, gdyż droga wiedzie przez kawałek dżungli, góra dół, nic specjalnego, pieszo zajęłoby to godzinę. Wysiadamy na małej polance, gdzie w prowizorycznej budce siedzi 3 mężczyzn, z czego jeden jest najważniejszy, bo wypisuje bilety wejściowe. Druk ścisłego zarachowania, pełna skrupulatność. (Hmm teraz się zastanawiam, czy przy zejściu trzeba się wpisać, że się wróciło?). Na początku szlaku lista osób, które tu zginęły albo zaginęły. Nie ma Polaka na liście. Droga wiedzie od samego początku stromo do góry. Jest moment wypłaszczenia, gdzie są budki i można jeszcze coś kupić do picia. Jest po sezonie, zatem tylko jedna jest czynna. Później już kamienne schody. Stopniowo czuć zapach siarki i zgniłych jaj. Dookoła krateru są 3 wzniesienia, zdobędziemy 2 z nich. Panią dopadło, indonezyjska kuchnia, poważne problemy żołądkowe i osłabienie. Co zrobić, bywa, ja miałem to na początku w lżejszym wydaniu. Wejście na szczyty jest stosunkowo łatwe, jednak idzie się po śliskiej glinie, która raz jest żółta, raz szara. Kilkanaście osób dookoła. Pani z bólem i osłabieniem wspina się na drugi co do wielkości szczyt. Jest pochmurno. W oddali Sinabung, którego szczyt w chmurach. Jak ten się obudzi, to utkniemy na wyspie nawet kilka dni. Oby nie, żołądki nie przeżyją tego. Poznajemy grupkę z Malezji, która godzinę później podrzuci nas do centrum Berastagi. Cieszę się, że udało nam się wejść. Nie jest to żaden z trudnych szczytów, bardzo popularny, nie tylko wśród Malezyjczyków, którzy mają blisko, ale także wśród lokalnej społeczności.

W Berastagi idziemy na obiad do wczorajszej restauracji. Zamawiam fish and chips, ale to nie umywa się do tasmańskiego odpowiednika. Żółtym busikiem wracamy pod hotel. Interesująca jest podróż takim pojazdem. Kolory, niczym metro, jeżdżą na ustalonych krótkich trasach, przystanków nie ma, wystarczy machnąć ręką i już staje. Jak chcesz wysiąść, krzyczysz coś w lokalnym języku, co przypomina zamiauczenie, ewentualnie uniwersalne "stop" lub kierowca pamięta, co mu powiedziałeś przy wejściu. Zatem lokals mówi stop, wysiada, wrzuca banknot tak zgnieciony, jak szmatka, tylko właściwego koloru, kierowca łapie taką szmatkę, wrzuca na deskę rozdzielczą, jak trzeba wydać, to odrzuca inną szmatkę w innym kolorze (no bo w tym samym nie ma sensu, bo by nic nie zarobił) i jedzie dalej. Śmieszne, ale też smutne zarazem. Moja Babcia uczyła mnie, by szanować pieniądze i mieć je poukładane w portfelu, tak mi zostało. Przykre jest to, że ludzie tu mają mało, nie szanują ani pieniędzy (przez cały pobyt obserwuję ze zdziwieniem jak zmasakrowane są tu banknoty) ani środowiska - o czym świadczy nie tylko wycinana dżungla, ale wszechobecny bród i tony śmieci walające się dosłownie wszędzie.