Rowerowy maraton - 100+ km

Rajcza - dom. Jak co roku. Tym razem padło na wczoraj, upalny dzień, zagrożenie burzowe, ale właśnie z tego powodu nie pojechaliśmy w góry - znowu. Jeszcze nie byliśmy w tym roku w Tatrach, ale co zrobić, pogoda nie sprzyja. Wstajemy przed 5, sobota rano, no wariaci. Szybkie śniadanie, na rowery, pociąg. Taki stary, bez klimy i dość pełny. Około 8 wysiadamy w Rajczy... co za uczucie. Za kilka godzin będziemy w domu, dzięki siłom naszych mięśni. Pogoda genialna, ani chmurki, ale to się zmieni. Szybko odkrywamy, że z Rajczy jest nowa droga "rowerowa" tuż przy Sole. Asfalt jest niemal ciepły. A już myślałem, że będziemy jechać główną szosą. Trasa - genialna. Później wskakujemy w Trakt Cesarski i gaz do Górki. Kawałek Rajcza - Węgierska Górka minął bezboleśnie i lepiej niż przypuszczaliśmy. Jak się jedzie, czuć chłód, jak się tylko stanie - parówa. Teraz przed nami najgorsze - Przybędza i Matyska. Stroooomy podjazd. Znowu nie zdecydowaliśmy się jechać przez Cięcinę, tylko górą. Wjeżdżamy do Radziechów stosunkowo płaską drogą, ale swoje trzeba było się nawspinać. Pani chyba po raz pierwszy nie cisnęła roweru, tylko dzielnie pedałowała. W Radziechowach chwila przerwy i oddechu i ruszamy dalej. Lipowa, Godziszka, Buczkowice... ładne tereny z dala od miast. Pilsko. Jechałem, zerknąłem i co widzę - szczyt w chmurach, a za chwilę ściana deszczu wokół niego. Sobota około południa, wszędzie ruch, zakupy... trzeba uważać. Najgorszy kawałek i chyba najniebezpieczniejszy - odcinek między Buczkowicami a Meszną, nie wiedzieć czemu nie ma od lat drogi rowerowej. Ta, która się zacznie w okolicach Mesznej zaprowadzi nas do Bielska. Tu odwieczny dylemat, jak tu przejechać szybko to miasto? próbowaliśmy już wielu tras, sposobów, ale chyba tym razm google nam podpowiedziało najlepsze rozwiązanie - przy Gemini wjeżdżamy na drogę rowerową, dojeżdżamy do Sfery i później ulicą Grażyńskiego na północ. Co za trasa! Boczną, mało ruchliwą drogą pokonujemy kilometry, obszary przemysłowe. Niby nic tu nie ma, ale zawsze coś na zdjęcie się znajdzie. Zawsze powtarzam, że normalnie nigdy byśmy tam nie dotarli, pieszo - po co, autem - nie ma powodu. A tu proszę, głównie drogą, czasami przez krzaki wydeptaną ścieżką i jesteśmy w Czechowicach. Taaa... Czechowice. Co za miasto. Ładne to ono nie jest. Stajemy przy Biedronce... kolejne litry wody wlewamy w siebie, sam już nie wiem ile, zdecydowanie pomagają Oshee i batony z proteinami. Co dalej? Albo jedziemy na Goczałkowice albo... przebijamy się na północ przez Wisłę, dostrzegam na mapy.cz 2 małe kładki przez rzekę... hmm śmierdzi, ale co tam. Pani nie chce jechać znanymi ścieżkami, ja też nie, no to próbujemy. Najpierw między dzikimi stawami o wdzięcznej nazwie Kopalniok. Dookoła nich budki, chyba dla rybaków, czuję się "prawie" jak w Indonezji, jeszcze tam nie dotarłem, a widzę podobieństwa. Później w krzaki, dosłownie. Malutka przecinka donikąd. Po prawej mamy jakieś gruzowisko odpadów z kopalni, ciężarówki za zrzucają kamienie czy jakiś gruz. Błoto, krzaki, wpadłem i się usyfiłem, ale jak to mówił Churchill, jak się idzie przez piekło to się nie zatrzymuje - dosłownie tak sobie powiedziałem. To piekło leje się z nieba, Pani za mną gdzieś tam pedałuje, ale straciłem ją z widoku. Wyjeżdżam na placyk, widzę 2 ciężarówki... uff uratowani. Jakoś one musiały tu wjechać. Kilka betonowych płyt ułożone na rurach zanurzonych w Wiśle. Co za widok. Wyjeżdżamy na asfaltową drogę - Rudołtowice. Z piekła do nieba. Jest to jedna z najładniejszych wiosek na dzisiejszej trasie. Chcieliśmy się kierować na Bieruń, ale ciężkie chmury idą z południa. Lepiej na Pszczynę, tam jest pociąg, na wszelki wypadek. Reszta trasy przebiegła bez większych wrażeń. Pod domem licznik wybił 108km. Padłem. Cudowny dzień. Ale wiecie co? jest forma! ostatnio byłem bardziej zmęczony niż wczoraj. Piękna trasa, nie ma nudy i są przygody.