Bieszczady 2018 - dzień 4 - Wola Michowa - Wysoki Groń

Oj byłem zmęczony rano, koszmarnie zmęczony. 1.05. Święto Pracy. Ja odpoczywam. Ktoś popuka się w czoło. 5-ty dzień z rzędu ciśniemy w góry, po 20km. Dziś trasa, która może nie była na topie naszych planów, ale wydawała się dość ciekawa. Już od Woli Michowej ciśniemy na dziko, bez szlaku. Po prostu, na południe. Cóż w tym dziwnego? Ano, że to są Bieszczady. Kto nie był, nie chodził, tak jak my - nie zrozumie. Na dziko, na przełaj w Bieszczadach, to trzeba mieć jaja ze stali. Idziemy wg mapy.cz (pod spodem jest openstreetmap), niemniej już nie raz przekonaliśmy się, nawet tu w Bieszczadach, że ważniejsza jest orientacja w terenie i odczytywanie tego, mówi otoczenie, niż ślepe podążanie za gps-em. Po jakichś pół godzinach zorientowaliśmy się, że idziemy za bardzo na wschód, a mieliśmy iść na Wierch nad Łazem. Łatwo się zgubić. Zawsze w plecaku mam kompas i analogową mapę. Dobra, zatem korygujemy, podążając ścieżkami leśnymi wybieramy tę najszerszą idącą na zachód. Mając 3/4 drogi pod górę za sobą stanęliśmy w dziczy. Cisza, wiatr kołysze drzewami. Dookoła nas najprawdziwsze najdziksze Bieszczady. Wysokość drzew osiąga ponad 30 albo nawet 40 metrów. Jedno przy drugim. Cudowne uczucie. Jak iść? Przed siebie, byle na zachód. Na śladzie widać wyraźne odbicie w tym kierunku. Cudowny las. Idziemy starą, dość zarośniętą drogą leśną. Na szczęście jest dość szeroka, że widzimy co jest dookoła. Dusza na ramieniu. Wysyłam pinezkę Rodzicom, jakby tak... strach się bać. Iść, trzeba iść. W jednej ręce mapa, w drugiej kije. Zza drzew wynurza się wąska ścieżka skręcająca na południowy zachód - to będzie to, pnie się w górę, po czym zanika bez śladu. Widać wyraźny grzbiet Wierchu. Idę szybciej, na dziko, byle do szlaku. Ani widu ani słychu zwierzyny, nawet to dobrze - mówię sobie w duchu. Wychodzę niemal idealnie na słupek informujący o szczycie. Pani zwolniła gdzieś tam niżej. Okazało się, że znalazła kawałek lufy, zardzewiały, niemal wrośnięty w drzewo. Idziemy w kierunku Wysokiego Gronia i dalej, tylko po to, by mieć "przechodzony" kawałek pasma granicznego i wypełnić lukę. Później - jak z płatka. Ale nogi mi się już plączą. Coraz więcej ludzi na trasie, upał doskwiera. Pasmo graniczne w Bieszczadach, to moje ulubione miejsca tutaj, kipiące dzikością. Zmęczeni dochodzimy do żółtego szlaku na Balnicy. Jeśli miałbym opisać walory turystyczne tego kawałka, to bym powiedział - nuda. nic tu nie ma. Jest las, który zapewne w inne dni niż 1-szy maja jest puściutki i można pobyć sam na sam z przyrodą. Tego żółtego szlaku to tyle, co kot na płakał. Najpierw bobrowisko, taaa.. były 2 bobry. Później po drodze wyczekiwany i zaznaczony przeze mnie punkt - kapliczka i cudowne źródełko. Takich "magicznych" miejsc jest wiele, to odkryłem, jest malownicze, z dala od szlaku, piękne. Końcówka trasy, to już ulicą, człapię, padam, wykończony jestem. Ponad 20km, a miało być krócej. Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, że w Bieszczadach było lekko, dlatego uwielbiam to miejsce.