NZ II - dzień 15 - Inland Pack Track i Paparoa National Park

W nocy było zimno, oj zmarzłem, spaliśmy w kabinie, są to takie domki na polach kempingowych, na których parkują również kampery i tego typu pojazdy. Dziś wielki dzień, zapuszczamy się w głąb Paparoa, odkryliśmy sami ten teren przeglądając mapę topograficzną wyspy i się nam zachciało tu pochodzić. Trasa jest trochę okrojona, ale ok. 15 km powinniśmy zrobić. Początek i koniec jest w Punakaiki, zaczynamy od Pororai River Track. Szczęka opada już od pierwszego kroku. Czujemy się, jakbyśmy szli przez Amazonie. Jedyne, co mi brakuje, to pająki, węże i śpiew ptaków, strasznie tu cicho, ale widoki powalają. Pierwszy raz jestem w takim lesie. Spędziliśmy wiele miesięcy przygotowując się do wyprawy, śledząc rożne strony, miejsca, konta na Twitterze, obejrzeliśmy mnóstwo filmów na YouTube, zdjęć, itp. Ale nie mieliśmy pojęcia o takim pięknie, jakie tu zastaliśmy. Co dziwne, w rzece nie zauważyłem żadnych ryb. Wzdłuż rzeki Pororai idzie się godzinę. Później można iść w prawo kawałkiem Inland Pack Track aż do parkingu przy rzecze Punakaiki, ale my chcemy więcej, idziemy w przeciwną stronę w głąb Parku Paparoa, to też jest Inland Pack Track. Tu spotyka nas spory zawód. Nasze apetyt po pierwszej godzinie podniosły poprzeczkę naszych oczekiwań, jednak tu idziemy wśród ogromnej ilości wiatrołomów. Dodatkowo po wczorajszych opadach jest mnóstwo błota. Znika klimat Amazonii, ptaków nadal nie ma, zapach nie ten. Idąc dalej jeszcze z 30 minut i tak doszlibyśmy do znaku Stop, trasa jest dalej zamknięta, bo pewnie tych wiatrołomów jest więcej. Robimy przerwę, zdjęcia, film i zawracamy. Później idziemy wzdłuż rzeki Punakaiki do drogi i na koniec zostawiamy chyba największą atrakcje regionu dla mas (dla nas atrakcją jest właśnie las deszczowy), czyli Pancake Rocks i Blowholes. To formacje skalne wyglądające, jak nałożone na siebie naleśniki. Tu kilka słów komentarza typowego Polaka, przepraszam z góry. To wielka atrakcja turystyczna i co ? Jest po nowozelandzku, czyli, żadnego biletu wstępu, duży parking - darmowy i żadnych kubłów na śmieci. Jest Idealnie czysto i mnóstwo turystów, także z Azji (co oznacza, że sezon wakacyjny się zaczął i nic tu po nas - tak na marginesie). Jak takie atrakcje turystyczne od strony kosztów i infrastruktury wyglądają w Polsce, każdy wie. Ok, tyle dygresji. Naleśniki wyglądają naprawdę niesamowicie, jest ich sporo, woda bije w nie niesamowicie i kiedyś znikną. Wracamy do auta. Zmęczeni, jest gorąco i godzina 15 na zegarku. Czas na kolejny etap naszej podróży - Karamea. Oddalona wioska od nas o jakieś 150km na północ. Jedziemy przez Westport. Wjeżdżamy i już nam się podoba. Niedziela, puste miasto, ale mamy wrażenie, że do nas się uśmiecha. Rezerwujemy już nocleg na 3 dni i idziemy na obiad. Ja wołowina, Pani kombinacje mięs, czekamy. Nie minęło kilka minut, pani kelnerka przynosi, ale co!! Surowe mięso na rozgrzanym kamieniu. Pyta jak chcemy mieć to mięso przypieczone, mówię - medium. To masz sobie okroić kawałek, położyć na kamieniu na 30 sekund i możesz jeść. Bomba! Kamień ma ok. 250 stopni, trzeba uważać, by się nie sparzyć, ale pomysł i smak genialne. Jagnięcina smakuje i pachnie jak jagnię, tak jakbyś przechodził obok jagnięcia, to samo odczucie co na Tasmanii. Kocham zwierzęta, naprawdę. Jedziemy dalej do Karamei. 100km, widzimy jeźdźca na koniu i raptem ze 3 samochody. Pustka. Góry, las, morze, bydło, farmerzy. Nowozelandzki dziki zachód. Mieszkamy na holiday park w małym zielonym domku, obok nas takich domków jest wiele. Pani, która to obsługuje bardzo mi przypomina moja zmarłą babcię, wspomnienia wracają. Tu naprawdę jest koniec świata, ale za to jaki piękny. Spędzimy to 3 noclegi i wracamy do Westport.