GR 20 - dzień 9 - etap 5 - Bergeries de Ballone - Castellu di Vergio i meta!

Nadszedł ostatni dzień wędrówki po północnej części GR 20. Nie powtarzam się i będę już pisał jak się czuję, bo kiepsko. Noc fatalna, ciepło, duszno. Obudziłem się o 0.30 wyspany, ale to pozorne jest, później męczyłem się. Mam dość. Jestem twardy i nie poddaję się. Jest gorąco jak na tę porę roku. Ruszamy o 7.30. Najpierw w dół, las, piękne sosny, później pod górę, w samym słońcu resztkami sił na przełęcz Bocca di Foggiale (1962 m. n.p.m.). Inny klimat, inna przyrody. Mam zwidy, pragnę zimnej Coli. Idziemy trawersem do schroniska Refuge de Ciottulu di i Mori (1991 m. n.p.m.). Jest bufet! Niesamowita sprawa. Prowadzi je starszy Pan, mówi tylko po francuski, biorę Corsica Colę, zimna i pyszna. Oj oj świetna sprawa, taka francuska kofola. Pachnie jak wino,ale bezalkoholowe. Schodzimy doliną do Castellu di Vergio (1404 m. n.p.m.). Marsz się dłuży i dłuży, człapię. Im bliżej końca, tym gorzej. Bear Grylls mówił, że najwięcej wypadków jest tuż przed domem, schronem, itp. Coś w tym jest. Ale idziemy, trzymamy się. Nagle widać drogę, rozpoznaję samochody. 8,5 godziny i jest cywilizacja. Radość miesza się ze zmęczeniem, wszystko mi już jedno. Koniec. Tak, daliśmy radę. Pierwsze takie przejście kilka dni z tak ciężkim plecakiem. Dla innych bułka z masłem, dla mnie i mojej niesamowicie silnej Pani to był duży wyczyn. Zostawiliśmy sporo zdrowia w górach. Choć dziś, gdy piszę te słowa, gdy minęły już ponad 2 tygodnie od przejścia, muszę stwierdzić, że kolejne 7-10 dni zajął mi powrót do normalnej formy. Ból kolan był uciążliwy. Jestem dumny z mojej Pani. To było 6 niesamowitych dni. Dni walki z samym sobą, swoimi słabościami, godziny marszu, gdzie ze zmęczenia nawet nie chciało się otworzyć ust. Godziny wędrówek i rozmyśleń, rozmów sam ze sobą. To było potrzebne. Psychicznie wypocząłem. Tak jak Tasmania nauczyła mnie wielu rzeczy, w tym cierpliwości i spokoju ducha, tak i Korsyka i GR 20 dała nam coś od siebie. Pojawia się pytanie, czy będziemy kontynuować ten szlak w przyszłości. Nie. Wylatując z Tasmanii też tak myślałem, dziś już tęsknię za nią. Z Korsyką jest inaczej. Uświadamiam to sobie wyjeżdżając z gór na wschodnie wybrzeże. Korsyka należy co prawda do Francji i Unii Europejskiej, ale tak naprawdę bliżej jej do północnej Afryki, wystarczy się rozejrzeć. Nie podoba mi się brak gościnności, który odczuwam, miasteczka, wsi, krajobrazy z dołu są inne zupełnie niż z góry. A ja nie jeżdżę tam, gdzie nie jestem mile widziany. Szkoda czasu. Bardzo często da się zauważyć niechęć lokalsów do samej Francji, często podkreślają swoją niezależność. Chyba tak jest z mieszkańcami wysp... Na dwujęzycznych znakach napisy po francusku skreślony, zniszczone, przestrzelone, po korsykańsku - nietknięte. Tak, lokalsi strzelają do znaków, z nudów, nienawiści, złości, tak widocznie mają, Nie odpowiada mi to. Wędrując po górach uświadamiam sobie, że wolę przejść kilka "kozich" górek gdzieś na Pacyfiku, w Australii, niż np. na Korsyce. Tego będę się trzymał. Daj Boże, by się dało to realizować.