Rowerowo... Rybnik - Góra Św. Anny i znowu Rybnik

to było wczoraj, sobota. Raz prognozy nie wróżyły burz, dwa - czuliśmy, że damy czadu i fajnie będzie odpocząć w domu, a nie w biurze. Pociągiem do Raciborza. Siedzieliśmy z ciekawym kierownikiem pociągu, wkurzył się, jak robiłem zdjęcia. Miło i szybko upłynął czas. Rybnik, później na północ obok Zalewu Rybnickiego. 8 rano, gorąco. Jazda wygląda śmiesznie - od sklepu do sklepu, woda, coś do zjedzenia i tak w kółko. Wybraliśmy chyba najgorętszy dzień w roku. Rudy, moje miejsce. Cisza, spokój, pusto. Wjeżdżamy w Rudy Raciborskie. Znowu. Niesamowicie ciągnie mnie w to miejsce, mimo że kawałek od domu, to chcemy tu być. Dogodne połączenie kolejowe powoduje, że jesteśmy tu, a nie w Beskidach. Lasem chłodniej. Później Kotlarnia. Znowu sklepik. Pani za lada opowiadam naszą trasę, nie może pojąć, że tyle jeździmy. Stara Kuźnia, och... Tu mógłbym zostać. Każda przecinka kusi, by w nią wjechać, ale czas nagli. Musimy dziś wrócić do Rybnika, mamy trochę zapasu czasu, ale lepiej nie ryzykować. Na północy Rud, gdzieś na wysokości Kędzierzyna Koźla znajduje się były obóz koncentracyjny. Oglądamy i słów brak. Później najtrudniejszy kawałek - Sławęcice - Zalesie - Leśnica. Drzew brak, jedzie się polami, jest południe, grzeje niesamowicie. Droga prosta i równa jak stół, jak w Niemczech. To porównanie ma sens, spoglądając na rejestracje mijających nas samochodów czuję się jak za zachodnią granicą. Znaki z nazwami wsi są dwujęzyczne - tak gwoli ścisłości. Cóż. Tak bywa. Końcówka - z Leśnicy już pod górę, ciśniemy. Pani z tyłu, a mnie zachciało się ścigać, jakichś dwóch "górali" przede mną, a ja mam power w nogach. Co robić, czekać na Panią, czy gonić, chce mi się. Pani macha ręką, to chyba znak, że mogę cisnąć, to i cisnę. Jadę im na kole, później zaatakuję. Ale Pani słabnie, sumienie mnie gryzie, zwalniam, zawracam. Oj słabo. Jedziemy razem. Ostatni wiraż, podjazd, łańcuch jej spada. Pot się ze mnie leje, gorąc, a teraz jeszcze łańcuch. 10 minut i naprawione. Ruszamy, trafił się inny kolarz do gonienia. Jest 13, wjeżdżamy na górę. Licznik pokazuje 60 km. Jest trochę ludzi. Miejsce bardzo ciekawe, wieje z niego takim spokojem i łagodnością. Czasami w niektórych miejscach to czuję, w innych nie i mnie odrzuca. Jaka godzina przerwy, pić i pić. Wracamy. Droga numer 426 daje się we znaki. Powrót wydaje się szybki, ale zmęczenie daje znać o sobie. W Rudach nasz sklepik, jabłecznik i banany. Tego nam trzeba. Już nie orientuję się ile litrów w siebie wlaliśmy. Kawałek z Rud do Rybnika się dłuży, oj nogi bolą i nie chcą kręcić. W końcu dworzec. 120km. Równe. Mamy 50 minut do pociągu, nic nie jedliśmy, szukamy jakiejś restauracji. Tuż obok dworca znajdujemy "mordownię", kilku pijanych gości popija piwo, pani za ladą twierdzi, że są świetne pierogi. Nie ma wyjścia. I faktycznie są świetne. PKP nie zawiodła, stary pociąg, ale bez przeszkód jedziemy do domu. Pod drzwiami licznik pokazał równiutkie 123 km. Oj co za trasa. Było świetnie.

Z górami, rowerami - przerwa. Następny wpis za oceanem. A za 3 tygodnie wracamy w Tatry. Już odliczam dni...