Dookoła Tasmanii - dzień 20 - 9.12 - Leniwe Bruny Island

Spałem dobrze i mocno. Przed snem oglądamy regularnie odcinki przygód Młodego Indiany Jonesa. Pobudka 5.50, mieszkając w Snug mamy blisko do Kettering, skąd odpływa prom na wyspę Bruny. Pada deszcz. O 7.45 jest pierwszy kurs, nie chcemy marnować czasu. Bruny Island - tu nas miało nie być. Na ulotkach zachwalają wyspę, że jest tej samej wielkości co Singapur, ale tam ściska się 6 milionów ludzi, a tu tylko 650. Nasza podróż po Bruny zaczynamy od południa wyspy, a dokładnie od Cape Bruny. Aby się tam dostać jedziemy do osady Lunawanna a później ok. 18 km kamienistą dziurawą drogą na koniec wyspy. Na pierwszy rzut oka widać, że nie będzie tak ładnie, jak na Maria Island. Dużo lasów, buszu, mniej łąk i malowniczych terenów. Zastanawiają mnie prywatne ogrodzone połacie lasu, dzikiego i brzydkiego, po co i kto to kupił ? Na Cape Bruny jest latarnia z 1836 roku, działająca do 1996 roku i małe muzeum, którym  opiekuje się miła pani. W nim wisi mapa świata, gdzie kolejni goście wbijają szpilki w miejsce skąd przybyli. Zadziwiła mnie zadziurowana Polska. Pani przypuszcza, że Czechom drgała ręka. Po Cape Bruny mamy dość dziurawych dróg, a ja na dodatek jestem bardzo ale to bardzo leniwy. To pogoda tak na  mnie działa. Co to znaczy ? Myślę, że znowu ta nieszczęsna dieta. 2 lata temu w Nowej Zelandii mieszkaliśmy cały czas w jednym miejscu - Queenstown, jedliśmy niesamowicie dobre rzeczy w jednej i tej samej restauracji, tu przez 3 tygodnie kosztujemy różnych kuchni, od pizzy, przez różne fish & chips po delikatesy. Ostatnio zjedliśmy dobrą pomidorowa zupę z woreczka Heinza, nareszcie. Pojechaliśmy na wschód wyspy, na Adventure Bay, jest ok. południa. Słońce zaczyna przypiekać, przeszliśmy trasę nazwaną Grass Point, stoimy przed Penguin Island, którą od Bruny oddziela tylko wąski przesmyk. Siadamy na brzegu na wielkim kamieniu, wyjmuje swój zeszyt podróżnika i sporządzam notatki. Bruny nie zrobiła na mnie jakiegoś oszałamiającego wrażenia. Po prostu byliśmy. Pewnie sporo pominęliśmy, ale trudno. Podróżowanie to sztuka kompromisów. Mamy ograniczony czas. Cieszy mnie, że jak do tej pory nie zmarnowaliśmy ani jednego dnia, nawet w ulewnym deszczu jechaliśmy zwiedzać okolice. Na jutro planów nie ma, pozostaje Hobart. A w środę, dzień przed odlotem, jedziemy już w okolice lotniska i może uda się ostatni dzień jeszcze raz zwiedzić historyczne Richmond.