Dookoła Tasmanii - dzień 7 - 26.11 - Mt. King William 1

Został nam kawałek chleba. Pobiegłem rano do sklepiku, pani oferuje tylko mrożony chleb, jeden datowany na wrzesień 2013, drugi już bez terminu - ten chleb to tylko z nazwy i wcale nie przypomina chleba, który można dostać w polskiej piekarni, jest to miękka gąbka w której ktoś rozsypał jakieś ziarna. Niedobre. Nie kupuję. Kupuję 2 kit katy (których jest bardzo dużo tu na Tasmanii) aby zaspokoić braki cukru w górach i zupę w proszku na śniadanie. Życie na odludziu pokazuje swoje oblicze, powoli - na razie. Drugi sklep jest w Derwent Bridge. Zasięgu telefonii komórkowej nie ma, stoi tylko budka telefoniczna na kartę kredytową, o dziwo działa. Lokalsi wybadali, że tylko w jednym miejscu i to na werandzie w całym hotelu pojawia się jedna kreska. Dziś Mt. King William 1, rzadka trasa, nie ma jej opisu w żadnym znanym mi przewodniku. Znalazłem tę górę przeglądając mapy topograficzne Tasmanii w Polsce, wpadła mi w oko, była w okolicy naszej tymczasowej bazy no i znajdowała się na liście rezerwowej. Ponieważ z powodu złej pogody podjęliśmy decyzję, że nie idziemy na 3 dni z namiotem na Frenchmans Cup, trzeba było sięgnąć po listę rezerwową. W Derwent Bridge w punkcie Parku Narodowego dostałem krótki opis trasy, niewiele więcej ja miałem ze sobą, gdzieś, ktoś napisał kilka zdań na forum o tej górze.

Z głównej jedynej drogi należało zjechać w głąb buszu, a później się w nim zaszyć. Trasa początkowo była szeroka, wyraźna, ale czuć było, że niewielu wariatów tu chodzi. Pełna ostrożność, żmije czyhają na każdym kroku. Tu nie ma żartów. Pani w Parku Narodowym też ostrzegała. To nie Beskidy. Ok. 600-700m przewyższenia, to dużo jak na trasę liczącą 3-4 godziny marszu. Dochodzimy do punktu, gdzie znajduje się log book, przeglądamy, średnio chodzi tu 1 osoba na tydzień. Od tego momentu zaczyna się wspinaczka, pionowo do góry, krzewy, ciernie są bardzo gęste, z trudem odnajdujemy miejsca ukształtowane przez naszych poprzedników. Ja czuję się bardzo słabo, to dieta, a raczej jej brak, jemy to co się przytrafi, a do tego intensywny wysiłek fizyczny. Marne było dziś śniadanie, 3 kromeczki i zupka z proszku. Po kit kacie czuję się lepiej, więcej cukru. Po 2,5 godzinach osiągamy szczyt, na nim małe obserwatorium służące do wypatrywania palącego się buszu, do tego mnóstwo mrówek. Na szczycie kilka łyków eliksiru dodającego sił, czyli przeterminowanej Coca Coli. Schodzimy dość szybko, słońce praży. Najciekawszym elementem tej trasy są skamieniałości widoczne na trasie. Po prostu idziesz, wchodzi do wielki kamień i widzisz odciśnięte muszle albo inne stworzenia morskie. Fantastyczne wrażenie, nigdy czegoś takiego nie znalazłem, tu tego jest mnóstwo i to na wyciągnięcie ręki.W hotelu jesteśmy o 16, obiady gotują od 17.15, musimy poczekać, rozmawiamy z właścicielem, siadamy na werandzie, odpoczywamy. Bierzemy mapę, przewodnik, inne nasze materiały, ustalamy plan na najbliższe 2 dni, co robimy zamiast Frenchmans Cup. Decyzja zapadła - jedziemy do Queenstown, dalej przed siebie. W pewnej chwili podchodzi do nas Bill - właściciel. Mówi, że zmienił zdanie i opuszcza dla nas cenę za nocleg do 90 AUD. To miło. Dzwonię do  Hotelu Empire w Queenstown, nie widząc co to takiego i rezerwuję 2 noclegi. Magia nazwy miejscowości działa. Żyjemy cudownym Queenstown w Nowej Zelandii. Nie żałuję Frenchmans Cup, 1-dniowe trasy są równie ekscytujące i wyczerpujące, do tego zwiedzimy do nowe miejsca.