Przejście Gór Sowich

było to w sobotę, 11. maja. Budzik dzwonił już około 4 rano. Pochmurno, mokro. Plan jest planem, jedziemy. Do Przełęczy Walimskiej docieramy ok. 10.40, pada deszcz, ale można iść. Na szczyt Wielkiej Sowy mamy 1h niebieskim szlakiem. Las przypomina ten charakterystyczny dla Sudetów. Mamy kompleks Nowej Zelandii. Co to znaczy ? Otóż jak się było w tak pięknym terenie, wszystko inne jest blade i nijakie. Po powrocie z Beskidu Niskiego, Góry Sowie też są blade i nijakie. Ta sama pogoda, pochmurno i pada, a inaczej. Wielka Sowa wita nas hałasami, sporą ilością osób i białą odnowioną wieżą. Schodzimy do Koyiego Siodła, przełęczy Jugowska i następnie do schroniska PTTK Zygmuntówka. Jemy pierogi, fajne schronisko. Od tego momentu zaczynają się ładniejsze tereny, a idziemy w kierunku Kalenicy czerwonym szlakiem. Na szczycie jest wieża widokowa. Niewiele widać, ale lubię mgłę, nadaje tajemniczości i tak już tajemniczym. Kończymy trasę idąc dalej czerwonym szlakiem do Przełęczy Woliborskiej.

Wycieczka udana, kilka godzin chodzenia w deszczu. Jednak wydaje mi się, że zwiedzanie tuneli wojennych w tym rejonie mogłoby dostarczyć większych wrażeń.