w końcu nadszedł dzień na wyczekiwaną wyprawę. Rano padało, czekamy w pokoju. O 10 rano przestało, jedziemy. Moszczaniec, mała osada z zakładem karnym. Jadąc wąską drogą widać spacerujących więźniów. Mokro. Wokoło ruiny pgr, jedziemy ile się da. Daleko nie ujechaliśmy, znacznie wcześniej, niż mapa przewidziała jest zakaz wjazdu. Nie mamy zamiaru łamać przepisów. Od leśniczówki rozpoczynamy nasz marsz. Na razie nie było mowy o Kanasiówce, idziemy jak daleko się da, zakładając, że ulewa nie umożliwi nam marszu w górę. Idziemy wzdłuż drogi. Na ten dzień czekałem bardzo długo. Bardzo chciałem przejść zielonym szlakiem między Moszczańcem a Kanasiówką. Wystarczy wziąć do ręki mapę Beskidu Niskiego, długi zielony kawałek szlaku rzuca się w oczy. 10km tutejszej dżungli. Dziś pogoda niepewna. Z leśniczówki wyskakują ku nam 2 boksery, skaczą po mnie, właśnie - zawsze jak jakieś zwierze do nas się zbliża, leci na mnie, Pani wychodzi bez szwanku. Pusto, pięknie. Dziki las, rozpadająca się droga. Zielony szlak skręca w lewo, ale my idziemy nadal drogą. Dochodzimy do granicy rezerwatu, później do Jasiela. Parę osób koczuje tu w namiotach. Co robimy dalej ? Pani mówi - Kanasiówka, idziemy. Super żona. Pierwszy kontakt z puszczą. Kilka kroków i słyszymy jak wielki ptak startuje nad nami. Z auta wyszliśmy o 10.40, na niebieski szlak prowadzący na południowy-wschód na Kanasiówkę wchodzimy o 13. Na szczęście pogoda się klaruje. 30 minut marszu, jesteśmy na granicy, po kolejnych 30 minutach - Kanasiówka. Pusto, ani jednej żywej duszy. Szlak biegnący wzdłuż granicy nie jest tak ekscytujący, jak dżungla. No i co teraz? Teraz się zaczyna, zielonym w dół, 10km. Już pisałem o autentyczności tych miejsc. Człowiek tu nie ingeruje, jest bardzo dziko, nie szedłem jeszcze takim szlakiem w Polsce. Jestem pozytywnie zakręcony i podekscytowany. Nie ma dzikiej zwierzyny, przynajmniej my jej nie widzimy. Nie jestem w stanie tego opisać słowami, ale mimo że byłem już w nowozelandzkim buszu, to co widzę tu w Beskidzie Niskim mnie oszałamia, szczególnie, jeśli wiem, że to jest około 4-5h jazdy autem z domu. Rzut kamieniem. Ta trasa jest najlepszą trasą w niskich polskich górach, w jakich byłem. Znaki zielone są dobrze widoczne, ale ścieżka już nie, rośliny, a szczególnie ostre krzewy ostrężyn niszczą spodnie i buty, pełno tego. W okolicy Żołnierskiej Polany spotykamy samotnego wędrowca, który idzie do góry. Dużo śladów zwierzyny. W pewnym momencie Pani coś zobaczyła, co przebiegło nam drogę, ja nic nie widziałem. Fatamorgana ? Zejście zielonym szlakiem zajmuje nam jakieś 2,5h. Jest i było pięknie. Idąc już tęsknię za tym miejscem. Przy aucie kręci się jakiś lokals. Okazuje się, że to zbieracz ślimaków, których tu mnóstwo.
W drodze powrotnej fotografuję Moszczaniec, osadę, o której kraj zapomniał. Ludzie żyją tu biednie, by nie powiedzieć w nędzy. Po to tu jestem, by pokazać to innym. Respekt budzą flagi państwowe w oknach. Oni pamiętają.
Obiad jemy w Komańczy w restauracji. Biedę widać gołym okiem we wiosce jak i na talerzu. Bieszczady...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz