przed snem rzuciliśmy okiem na mecz. Stary telewizorek stał w kuchni, byliśmy tak zmęczeni, że nie daliśmy rady wysiedzieć. Jeszcze przed odmeldowaniem się spakowaliśmy się, nazajutrz wyjeżdżamy na wschód do Komańczy, po drodze mieliśmy zaliczyć kolejną trasę. Około 10 rano parkujemy przy cerkwi w Bartnem. Jak mówi przewodnik, w tej wsi czuć najbardziej Łemkowszczyznę. Coś w tym jest. Wioska pozostawiona sama sobie, jak wiele tutaj. Autobus zajeżdża tu tylko kilka razy. Ludzie żyją z tego, co natura im da. My z kolei odczuwając ból w nogach idziemy lekką trasą - żółtym szlakiem w kierunku północno-wschodnim. To samo, co wczoraj - cisza, pustka, żywioł panuje w górach, nie człowiek. Spokojnym krokiem rozkoszując się ciszą docieramy do skrzyżowania żółtego i zielonego szlaku. Według naszego planu mieliśmy iść dalej żółtym. Jednak nogi bolą, a to dopiero druga trasa, jeszcze 3 w planie. Chcę tu dodać, że do tego, jak i do każdego innego wypadu, byliśmy przygotowani, trasy mamy rozpisane na każdy dzień, przeczytane i obadane. Spędzanie wieczorków nad mapami i przygotowanie tras jest równie przyjemne co i przechodzenie. Na krzyżówce zmieniamy jednak plany, bardziej kręci nas Rezerwat Kornuty i tajemniczość tego miejsca. Dodatkowo znaki i tablice informują nas o grocie. Idziemy zielonym na zachód. Wtem zmienia się pogoda, robi się mglisto i nadchodzą ciemne chmury. Bajeczna groza. Te góry chyba tak mają. Doszliśmy do granicy rezerwatu, teraz na czuja w kierunku grot. Widać je. Chciałem wejść, ale pogoda się pogarszała, więc nie przedłużałem. Zielonym idziemy na wschód na szczyt Magura. Po drodze przewracam się, zwracałem uwagę Pani, a sam się przewróciłem. Chyba pierwszy raz mi się to przytrafiło w górach. Forma jeszcze nie ta, a trudy Lackowej są odczuwalne. Na Magurze spotykamy kapelana pogrążone w lekturze Biblii, jest kamienny ołtarz, pomnik JPII. Schodzimy czerwonym szlakiem. Gadka szmatka, straciliśmy szlak. Idziemy na czuja. Mamy kompas, mapę, damy radę. Po 30 minutach błądzenia decydujemy się na odwrót. Nie życzę mało doświadczonym ludziom zgubienia się w tych lasach. Momentami jest to puszcza. Docieramy do bacówki w Bartnem. Niemal identyczna z bacówkami w Beskidzie Żywieckim. Aby dotrzeć do niej, trzeba pokonać spory odcinek po błocie. Długo tam nie siedzimy, za dużo ludzi. Idziemy drogą do auta, po drodze mijamy stare chaty, w których nadal żyją ludzie. Ściska wszędzie, jak się na to patrzy. Jest klimat. Krótka trasa, ale jakże ciekawa.
Jedziemy do Komańczy. Pokonujemy dystans chyba z 70km, droga przez Moszczaniec dziurawa jak ser. Powiem tak - zachodnia część Beskidu Niskiego to naprawdę komfort w porównaniu z tym, co zastajemy w jego wschodniej części. Po drodze nie ma gdzie zjeść obiadu. nie ma restauracji. Od Dukli widoki są nudne i piękne zarazem - łąki, lasy, pagórki. Nic poza tym, od czasu do czasu wioska, osada. Komańcza ? Kiedyś przejeżdżaliśmy wracając w Wołosatego. Dziś ta wioska upada, pod każdym względem. Zaglądamy do jedynego baru, Pani bierze pizzę, ja 2 kebaby. Nasz pokój w gospodarstwie agroturystycznym też odstaje od norm. Właścicielka informuje nas, że normalnie tu mieszkają robotnicy, którzy remontują jedyną drogę w Komańczy, ich pościel schowana jest w łóżkach, nie opłaca jej się prać tej pościeli, więc ją schowała. Cała ta buda, w której są pokoje jest brudna i zaniedbana. Wiedziałem, że to będzie survival, nie myliłem się. 25zł za noc za osobę, nie można oczekiwać luksusów. Pytam gospodarza o niedźwiedzie, mówi, że są, ale więcej jest wilków. Tu jest
zupełnie inny świat, niż dzień wcześniej. Jakby inna kultura, kraj, obyczaje. Tu są Bieszczady, a w nich wszystko jest inne. Idziemy spać wcześniej, jutro kolejna trasa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz