Czerwonym szlakiem: Barcelona - dzień 4 - Montjuïc, zwiedzanie Sagrady Familia i Casa Mila

nogi bolą, rano jest pochmurno, nie chce się, ale z drugiej strony jesteśmy w Barcelonie! Po to tu przyjechaliśmy. W Polsce -4 st., zima. Tu przyjemna wiosna, jakieś +12 st. ale nosze na sobie polar i kurtkę z goretexu. Jak zawieje, to jest zimno. Dziś zaczynamy od góry Montjuïc, góra żydów, tak przynajmniej podaje wikipedia. Urocze miejsce na odpoczynek z boku wielkiego miasta. Zwiedzamy Stadion Olimpijski, pusto. Dzień roboczy, teren olimpijski stoi osamotniony, najlepiej się wtedy czuję. Nagle pojawia się kilka osób, azjaci, chyba z Korei, dobrze ubrani, garnitury, jeden z nich sie wyróżnia, czym ? Że pozostali wokoło niego skaczą jak małpy. Szycha jakaś, pomyślałem sobie. Robią zdjęcia. I nagle się rozglądają. Aha, znam ten moment. Ten wyróżniający się gość wykonuje energiczne ruchy, dobrze skrojony garnitur, prezes jakiś, może minister ? Idzie w moim kierunku, mieszaniną marnego angielskiego i chińskiego coś mamrocze, żeby zrobić im zdjęcie i daje aparat - nie byle jaki - NIkon D800. Aparat robi wrażenie. Spoglądam w wizjer - bajka. Reszta delegacji przytuliła się do pana ministra, piszczą ze szczęścia. Ja pstryk i jeszcze raz pstryk. To zaszczyt, robić zdjęcia ministrowi i jeszcze takim aparatem. Byli prze szczęśliwi. Nie byłbym sobą, gdybym gościa nie zagadnął. Uwielbiam to.
- Where are you from ? - pytam
- China
- You ? Spain ? - pyta
- No, Poland, odpowiadam.
- Aaaa - załapał.
Po czym podaje mi dłoń. Mocny i pewny uścisk i głębokie spojrzenie w oczy - tak rozpoczęła się nowa era w stosunkach polsko-chińskich. Tuż obok na ulicy - czarny mercedes czeka na delegację. Ciekawie dzień się zaczął.

Nie wchodzimy na sam szczyt, na zamek. Dochodzimy do punktu widokowego na Barcelonę, świetne miejsce. Dużo roślinności, można w końcu troszkę pójść pod górkę, mało ludzi, to lubię. Jeśli miałbym wybierać najlepsze "zielone" miejsce w Barcelonie, to wybieram zdecydowanie tę górkę. Podoba się. Oj, przyjdziemy tu wieczorem, jeszcze dziś! Szkoda czasu. Nie mogę doczekać się widoku po zmroku. Metro - Sagrada Familia. Wchodzimy zwiedzać. Przed wejściem - McDonald, obok Sagrady, coś ciepłego do zjedzenia. Bilety wstępu z wjazdem na wieże - 16,50 EUR od osoby. Jak tylko przekraczam próg Sagrady - szczęka w dół. Szok i osłupienie. Czegoś takiego nie widziałem w życiu. Nie jesteśmy znawcami sztuki ani architektury, parę razy nazwałem się człowiekiem lasu, bo tam jest moje miejsce, ale mimo to Sagrada jest niezwykła. Co tu pisać, trzeba jechać zobaczyć samemu, ale najpierw zobaczyć moje zdjęcia. Na wieże wjeżdża się windą, schodzi pieszo. Pani stwierdziła, że wracamy tu jak ją skończą, obyśmy dożyli tego dnia. Wychodzimy nadal w szoku. Obok Sagrady jest restauracja, za 10 EUR szwedzki stół, nielimitowane napoje, kawa, lody, herbata, można sobie pojeść. Co prawda przyjehalismy tu, żeby skosztować ryb, ale dzień długi, nie ma co wybrzydzać. Następny przystanek - Casa Mila. Sam budynek ładny, po dachu się chodzi i podziwia, później zejście na pietra, gdzie są pokazane prace Gaudiego i pokoje mieszkalne. Za takie widoki trzeba zapłacić 16 EUR od osoby. Wracamy do domu, jestem padnięty, Pani też. Ale został jeszcze Montjuïc nocą. Idziemy, a raczej podjeżdżamy metrem. Pierwszy barceloński wieczór. Idziemy krętymi uliczkami, Pani chce na zamek, po ciemku. No dobra. Szczury zeskakują po schodach, mało ludzi. Zamek. Nic szczególnego, ale warto to "zaliczyć", widoki - wspaniałe. Schodząc spotykamy coraz więcej biegaczy. nie sądziłem, że tyle ludzi biega w Barcelonie. Inna sprawa to samochody - w okolicy muzeum około godziny 21-22 jest mnóstwo samochodów, czyje to ? Nie wiem. Po 22 wchodzimy do metra, jedziemy pod Torre Agbar. Warto. Budynek zmienia kolor co kilka chwil. To był długi i ciężki dzień, no ale w końcu jesteśmy na urlopie. Jutro mecz!