Dolomity - dzień 3 - Przełęcz Campolongo - Piz Boe - Sella

Pierwsza poważna trasa w Dolomitach, przewyzszeń ponad 1400m, jest o co walczyć, podejście ma zająć 5h, więc będzie wyzwanie. Czego oczekiwać po Dolomitach, jakiej trasy się spodziewać ? Dużo przewodnik mówił o ferratach (żelaznych linach opasających góry ułatwiających wejście, o niebo lepszych i bezpiecznych niż łańcuchy). Ruszamy o 8.15, jak zwykle. Początkowo mozolnie i nudnawo wspinamy się, jednak od jakichś 2500m zaczynają sie wspaniałe widoki. Pierwszy wiekszy odpoczynek robimy przy schronisku Ütia Franz Kostner właśnie na 2500m, ale tam nie wchodzimy. Ferraty też są, ale bardzo łatwe. Uznajemy, że przejście Rohaczy tydzień przed Dolomitami to był swietny pomysł. Ten tatrzański szczyt jest o wiele niebezpieczniejszy niż Piz Boe. Ferraty zaczynają się ponad 2500m, jednak nie wymagają uprzęży. Te części Dolomitów są puste, nikogo nie ma oprócz naszej wycieczki na szlaku. Cóż więcej pisać ? Trasa średnio trudna, jednak powyżej 3000m jest coraz zimniej i wieje. Pobiliśmy nasz rekord wysokości. Po 5h marszu i wspinaczki docieramy na szczyt Piz Boe, a na nim drewniana budka, w której można się ogrzać i coś zjeść. Ciekawostką jest wielka chyba metalowa płachta stojąca na szczycie. Na Piz Boe spędzamy raptem 20-30 minut, daleka droga przed nami, ale podejście to pokazało, że Dolomity to piękne i dostępne góry, oczywiście nie każdy szczyt. nie brakuje nawiązań i porównań do Nowej Zelandii, tak już mamy, ale nie będę tu zanudzał. Schodzimy dość stromym zboczem do schroniska Rifugio Boe. Idąc gęsiego jeden grubszy niemiecki turysta zbiega wyprzedzając nas. Myślę - wariat. Zejście przypomina nieco zejście z tatrzańskiego Krywania - wielka kupa kamieni. Rozbawił mnie ten koleś swoja głupotą i jeszcze krzyczę za nim "schneller!" poganiając go. Po chwili stanęliśmy na urwiskiem, w dół którego prowadziła ferrata, a kamienie były oblodzone. Sporo osób na nim ugrzęzło, my ominęliśmy je drogą dla wchodzących, bo akurat nikt nie wchodził. Po chwili te szybki Niemiec na naszych oczach potknął się , przewrócił i zaczął spadać. Dobrze, że był grupy i miał plecak, bo zawisł nad większą przepaścią. Biedak pociął się niemiłosiernie, krew płynęła obficie, ale znaleźli się mili ludzie, którzy zaraz zaczęli go sklejać. Bolało. Ludzka głupota nie zna granic. Zejście z Piz Boe jest strome, łatwo poślizgnąć się na kamieniach. Schronisko pod Boe, małe, skromne, puste. Pogoda jest wyśmienita. Ze schroniska ruszamy na niezwykły płaskowyż w kierunku północno-wschodnim aż do doliny Val Lasties - wspaniałe miejsce - aż do przełęczy  Passo Sella. Trasa niezwykła, z przerwami zajęła nam 10h, pierwsza piątka w moim top murowana. jednak chyba 2 tygodnie wcześniej to lepsza pora na taki trekking, czyli początek września - mniej osób, ciepło i dłuższy dzień, bo ciężko się schodzi mając przed oczyma taaakie widoki.