Szklarska Poręba - dzień 3 - Izery!

Nasza wymarzona trasa, bardzo bardzo tęskniłem, by po 4 latach tu wrócić, nawet w Nowej Zelandii wspominaliśmy Izery. Plan był taki, aby je całe przejść, zacząć w Jakuszycach, skończyć w Świeradowie. Rano się budzimy, mglisto, sipi. Nie ma mowy, idziemy. 7 rano, parking w Jakuszycach, mgła, sipi deszcz, przed nami długa trasa, idziemy, wolno, dookoła jagody i grzyby i tak w kółko. Przez samolot truchtamy, na schronisku Orle jesteśmy koło 9, ciepła herbatka i dalej w drogę, ścieżką w kierunku Świeradowa, ale przede wszystkim do Chatki Górzystów. Po drodze mija nas raptem kilku rowerzystów, to daje nadzieję, że w tych terenach nikogo nie będzie. Pod drogą płyną strumienie, wokół nich na powierzchni mchy, porosty, wspaniałe wrażenia. Rzeka Izera, dookoła wspaniały krajobraz, niewiele się to zmieniło po 4 latach, to dobrze. Lubimy wracać do miejsc, które nas urzekły. Jest i Chatka Górzystów, pan jakiś nieuprzejmy, zamawiam 2 naleśniki. Pani na Orle też nie miła, szkoda. Naleśniki jak widać - mistrzostwo świata.

Jemy na dworze, jest chłodno, ale przyjemnie. Teraz ruszamy w odludne tereny wzdłuż torfowisk żółtym szlakiem - tzw. Drogą Borowinową, nadal ścieżka i nadal strumienie, mchy, drzewa, brakuje tylko dzikich zwierząt. Jeżeli chcesz poznać prawdziwą Izerską przyrodę, polecam odcinek między Chatką Górzystów a okolicami góry Suchacz, szczególnie środkowy odcinek między miejscem Wręgi a Izerskim Bagnem. Niewiele tam ludzi, ty i las, wspaniałe miejsce. Docieramy do granicy, jest słupek i wyrżnięty kawałek lasu wzdłuż granicy, tam spotykamy kilka osób. Krajobraz się zmienia, idziemy wzdłuż granicy na Smrek, mgła gęstnieje, ziemia robi się bardziej bagnista. Sam szczyt Smreka niczym nie zachwyca, może dlatego, że było mgliście, trasa jest prosta, ale jej długość może zmęczyć. Mnie nie nudzi monotonia, góry są tajemnicze, taka jest też pogoda, to wzmaga radość z wycieczki. Docieramy do Izerskiego Stogu, schronisku, wrzątek, herbatki nie wzięliśmy, wrzucam tabletki calcium, które znalazłem w plecaku, przeterminowane, ale nic się nie stanie. Po godzinie przerwy schodzimy do Świeradowa. Zejście niczym nie przypomina magii Izerów. Ze schroniska prowadzi czerwony szlak do Szklarskiej, gdyby nie umówiony odwóz, poszlibyśmy. Powrót po ciemku w Izerach dodałby smaczku całej wycieczce. Miasteczko Świeradów jest ładne, pełne kuracjuszy, głównie niemieckojęzycznych. Ciężko zjeść obiad po 18. W końcu znajdujemy przeciętny lokal, pierogi i idziemy w kierunku kościoła. Reasumując - Izery to piękne góry, ich penetrację warto rozpoczynać od strony Szklarskiej lub Świeradowa, są tajemnicze, ale nie tak dzikie jak Bieszczady. Warto. Jak miałbym tam jechać w przyszły weekend - nawet bym się nie zawahał.