Nowa Zelandia - dzień 14 - Mount Alfred

ta góra w ogóle nie była w planie, poznaliśmy ją jeżdżąc na doliny rzek Rees i Dart. A kto by pomyślał, że będzie numerem 1 na mojej liście ? Dzień zaczął się z goła inaczej. Na wydruku biletów lotniczych dopatrzyłem się seatingu miedzy Sydney a Londynem. Nie czekam z takimi sprawami, jedziemy na lotnisko, nie ma nikogo z Qantas, będziemy dzwonić na infolinię wieczorem. Ruszamy w góry, ostatni raz na tym wypadzie w kierunku Glenorchy, co za trasa. W Glenorchy jesteśmy czwarty raz, ciągle za mało. Trasa mało uczęszczana, góra Alfreda niepopularna, ma 1375 m n. p.m.. Wszyscy cisną na Rees Dart track, ale my lubimy pod prąd i po niepopularnych trasach. Z trudem znajdujemy parking, taki mały, niepozorny, nie ma znaku jak iść, tylko ścieżka w busz. Mam mieszane uczucia, ale pamiętam słowa żony - "musi być przygoda", jak mus to mus. Idziemy.W lesie jest znak - 6 - 8h,  już wiem, że tyle na pewno zejdzie, jeśli nie więcej. Nie spodziewałem się tyle. Najpierw prawdziwy nowozelandzki busz - paprocie, mchy, porosty.Zegarek w ręku, pokazuje wysokość. Trasa wspaniała, dobrze, że drzewa, bo na zewnątrz upał, cały spocony jestem,. Idziemy bez mapy, wspinaczka buszem do ok. 1000 m n. p.m. Zegarek pozwala odpowiednio dysponować wodą. Na ziem pisze kijem ile idziemy, zakładam, że nikt tędy nie pójdzie i w drodze powrotnej będzie łatwiej schodzić. Wokoło absolutnie nikogo. Sami w buszu. Cudowne chwile. Kończy się busz, suszymy ciuchy, ale teraz pionowa ściana. Wspinaczka po skałach. 20 minut przerwy, Pani z zamiłowania ornitolog, filmuje odgłosy lasu. Wspinamy się, skały kruche. Godzina i na szczycie, ale nie było łatwe. Nigdy się nie cieszyłem tak jak tu po wejściu na szczyt. Można poryczeć się z radości, naprawdę. To co zobaczyliśmy przerosło nasze oczekiwania. To jest to miejsce wraz z Paradise i Rees Dart track, które na pewno zobaczymy jak tu wrócimy. Po obu stronach rzeki, góry i długie pasmo, idziemy na sam koniec. Widać Lake Sylvan, lake Diamond. Pod nogami mchy i inne rośliny. Raj. Zdecydowany numer 1 i nie wiem, czy coś to pobije, będziemy szukać i próbować. Cała trasa zajęła 7h. Zejście trudne. Jutro laba, w piątek Rob Roy Track - ostatni wypad w góry. W niedzielę (11. grudnia 2011) wylot do domu, a od poniedziałku tu ma padać. Opaczność czuwa.